Ik zal maar heel eerlijk bekennen, lezer, dat ik nooit van dit duo gehoord had, tot ik deze CD ter recensie in de bus kreeg. Anni en Rod Capps, uit Chelsea, Michigan, zijn niet alleen muzikale partners: ook in het dagelijkse leven vormen zij een stel, dat als sinds 1982 aan een leven en een loopbaan samen aan het werken is. Deze nieuwe plaat blijkt hun achtste te zijn, zodat je makkelijk kunt berekenen dat ze gemiddeld tussen de vier en de vijf jaar werken aan een nieuwe plaat en, te oordelen naar deze achtste, blijken dat geduld en die afwezigheid van haas, hun vruchten af te werpen.

Dit duo in een muzikaal hokje steken is nogal moeilijk: er zit Americana en folk in, maar net zo goed hoor je country en bluegrass, ja zelfs een beetje swing af en toe, en wordt het al vrij snel duidelijk dat het de stem van Annie is, die de gebeurtenissen beheerst. Die stem ligt ergens tussen die van Terri Hendrix en die van Katy Moffatt in en dat zijn, voor mijn oren althans, verwijzingen waar mee te leven valt: het gaat namelijk om een expressieve stem, die als vanzelfsprekend een neiging tot vrolijkheid oproept, al handelt het in de songs niet over altijd even lichtvoetige dingen: de songs vertellen verhalen over de kleine dingen des levens, die nochtans grote impact kunnen hebben.

Wat ik van de plaat onthoud, nu ik ze een achttal keren gehoord heb is een soundtrack bij een heel fijne, relaxte avond, waarin goeie zang en geweldig muzikale kunde samenkomen en waarin humor een belangrijke rol speelt, zodat de optelsom al snel één resultaat geeft: dit is muziek om live mee te beleven. Immers, het blijkt uit elk van de tracks dat de mimiek, de podiumhouding, het vermogen tot inter-ageren en gevoel voor timing heel belangrijk zijn voor wat het stel betekent. Je hoeft bijgaand filmpje, dat bij opener “(That Would Do) Some Good” hoort, maar te bekijken om te weten wat ik bedoel. Wat je ziet, is een koppel, dat onbeschroomd durft toe te geven dat ze samen best gelukkig zijn en dat ze oog hebben voor de kleine dingen van het leven.

Sommigen zullen dat “naief” noemen, maar ik denk dat naïviteit echt geen zonde is: als je het leven beleeft, zoals het zich aandient, krijg je dingen te zien, waar anderen achteloos aan voorbij gaan. Het duo wordt omringd door een stel erg bekwame medemuzikanten, wier namen hier misschien niet meteel klinken als klokken, maar die wel stuk voor stuk hun mandoline, pedal steel gitaar of banjo beheersen en die, vooral vocaal feilloos aanvoelen wat er moet gebeuren. Dat levert, naast de al vermelde opener, een aantal excellente songs op, waarvan ik graag “Poor Old Me” vermeld, zo’n song, die je meteen aan het dansen zet en waar een leuk “you can’t always get what you want”-citaatje doorheen geweven wordt. Ook “Brevity” verdient een aparte vermelding, vanwege zijn bijna klassieke instrumentatie en opbouw, maar verder is dit een plaat, die je vooral in haar geheel moet beluisteren: meer dan degelijke folk van een stel doorgewinterde en goed omgeven mensen, die elkaar kennelijk heel graag zien…is dat niet prachtig genoeg? Ik dacht het wel!

(Dani Heyvaert)